O genialnym sezonie, świetnej grze i wielkich wynikach Rafy napisano już tyle, że opowiadanie tego tego po raz n-ty byłoby zajęciem intelektualnie jałowym, więc sobie daruje.

Skoncentruje się na Fedzie, jak też i na odbiorze jego gry i wyników, skoro podsumowanie, to wszystkiego.
Zacznę od pozornie banału, choć jak się okazuje, nie dla wszystkich oczywistego; Federer rozegrał kolejny, szósty juz wielki sezon i samo to jest osiągnięciem zupełnie niebywałym. Komplet półfinałów WS, trzy finały, jedna wygrana. To już jest coś niebywałego, a biorąc pod uwagę wszystkie tegoroczne zawirowania -  dużo więcej niż powinno.

Warto jednak przy tym zauważyć , że poziom kapusty w głowach wielu osób przekroczył wszelkie unijne normy i wywołał zaślepienie, zresztą nie bójmy się właściwych słów, wywałoł totalne skretynienie, nakazujące te wyniki nazywać już nie kryzysem(ilu to zawodniów całą karierę marzy, żeby mieć taki kryzys), nie słabszym okresem, tylko dnem, żenadą, kompromitacją i upadkiem, choć w istocie była to kompromitacja wygłaszających te opinie.

Żeby nie było, że udaję cnotke, sam pod wpływem owczego pędu na gnojenie Rogera(a człowiek zawsze myśli, że jest odporny na wpływy; jak widać, tyle możemy być siebie pewni, na ile nas sprawdzono), napisem pare głupot(zwykla pod wpływem silnych emocji po przegranym meczu, co chyba troszkę usprawiedliwia, choć też nie do końca), choc słów o beznadziejnym sezonie i upadku Mistrza udało się szczęśliwie uniknąć.
I tu kolejne ciekawe zjawisko, zesztą dość typowe dla wszelkich kryzysów; kiedy było naprawdę zle, nastąpiła konsolidacja, zwarcie szeregów, "zdrowiej mistrzu" itp., a ględzenie, narzekanie, a w końcu ataki zaczęły się, kiedy nastąpowała stopniowa poprawa gry i wyników.
Już dziesiąty raz tłumaczyć mi się nie chce, ze mononukleoza to nie przeziębinie, a braków wywołanych miesięczną(!) przerwą w treningach,  nadrobić się w czasie sezonu, grając w turniejach, po prostu nie da.
Nic to jednak dla fanów(jak i antyfanów, wymagania tych ostatnich wobec Feda są wcale nie mniejsze, a może nawet i większe; co prawda ich ulubieńcy przez cale życie nie ugrają tyle, co Fed w tym żałośnym i beznadzienych sezonie, w którym się co krok kompromitował, ale to jakoś nie przeszkadza im w wypisywaniu różnorakich dyrdymałów), którzy już jakiś czas temu uznali, że 3 wygrane WS w sezonie to oczywiście standard i norma.
Były więc jęki zawodu, grymasy, smutek i cierpienia straszliwe; oczywiscie w pewnym sensie było to uzasadnine, bo każdy cierpi, gdy jego ulubeniec przgrywa. Dlatego też nad różnymi "dobymi radami", których to Fedowi udzielano(a ich zastosowanie miało niechybnie prowadzić do porawy gry i wyników) , pastwić się nie będę i to nie tylko dlatego, że sam różne głupotki pisałem.

Tylko, że w tej zbiorowej histerii przekroczono nie tylko wszelkie granice uzasadnionej krytyki, ale  i zdrowego rozsądku rozsądku; ktoś niezorientowany w temacie, czytając niektóre opinie o żenadzie i kompramitacji, gotów by pomyśleć, ze Federer wyszedł na kort z gołą dupą i tym wywołał to straszliwe zgorszenie.
Bo też w tym szale zaczęto rozwalcowywać nie tylko Feda-tenisiste, ale też Feda-człowieka. Jest taki termin znany w wojsku, mianowicie podpadziocha; jest to żołnierz, który jest bez żadnego racjonalnego powodu gnębionych przez różnych starszych stopniem debili. Każdy pretekst jest dobry, by się do takiego przy...czepieć, a jeśli tylko nieborak faktycznie zrobi coś nieregulaminowo, to marny jego los, nie będzie miał życia w jednostce, bedą się go czepiać o wszystko.

I taki właśnie los spotkał w tym roku Rogera, a w role sierżantów wcielila się spora gromadka osób. Każda wypowiedz była drobiazgowo analizowana w poszukiwaniu niezręczności, każda niezręczność rozdymana do rozmiarów giga( tego nigdy nie pojmę,po kiegol udzie nie lubiacy kogoś  śledza z zapartym tchem jego wypowiedzi, to już musi być obsesja; ja wywiadów z Nadalem programowo nie czytam, na słowo wierzę, że wyłania się z nich obraz sympatycznego gościa, sprawdzać nie zamierzam, bo jeszcze bym się czepiać zaczął, a po co mi to)
Każdy gest na korcie był bacznie obserwowany, bezlitośnie tropiono rzekomy brak starań i chęci(sypie popiół na głowę, też coś o tym mi się chlapnęło), brak ambicjie, olewactwo itp. Oczywście gresty świadczące o woli walki i ambicji też zachwytu nie budziły, no bo jak kopać, to za wszystko. Taki już los podpadziochy.
Co gorsza wygłaszano( i wygłasza się do teraz) rozmaite mądrości ze śmiertelną powagą,  jako prawdę objawioną; co prawda jedno z drugim nie osiągnęło niczego w czykolwiek, ale oczywiście doskonale wie, jak to jest być przez ponad pięć długich lat najlepszym na świecie w wyniszczającej psychicznie i wymagającej fizycznie dziedzinie. Jakie potworne stresy tworzy mordercza mieszanka włanych marzeń i ambicji, oraz presja otoczenia... tak, to wiedzą doskonale.

Niestety, ale sympatycy Szwajcara też brali w tym udział, więcej, często wiedli prym. Dalej rozwodzić się o tym nie będę, bo szkoda czasu, ale o nie pominąć tego nie sposób.Chyba nikogo nie spotkała tak nieuzasadniona krytyka, na nikogo nie wylano tylu kubłów pomyj, co na Szwajcara i co gorsza, duży udział w tym mieli tez i jego fani. I to jest bardzo, bardzo smutne.

Robertinho napisał:

Warto jednak przy tym zauważyć , że poziom kapusty w głowach wielu osób przekroczył wszelkie unijne normy i wywołał zaślepienie, zresztą nie bójmy się właściwych słów, wywałoł totalne skretynienie, nakazujące te wyniki nazywać już nie kryzysem(ilu to zawodniów całą karierę marzy, żeby mieć taki kryzys), nie słabszym okresem, tylko dnem, żenadą, kompromitacją i upadkiem, choć w istocie była to kompromitacja wygłaszających te opinie.

W dupie nam się poprzewracało Skala dominacji Szwajcara sprawiła, że będący w ekstazie Jego fani przestawali trzeźwo myśleć. Oczywistą rzeczą było, że to się kiedyś skończy, tj przyjdą gorsze momenty, ale żeby czepiać się tak kogoś kto zajął 2 miejsce w sezonie, robiąc przy tym 8 finałów ?!
Pamiętam nie tak całkiem odległe czasy, gdzie 1 tytuł WS w sezonie wprawiał fanów danego gracza w nieustanną euforię, a kredyt zaufania do Niego był tak wielki, że nie śmiano podnieść jakiejkolwiek krytyki po kolejnych sezonowych niepowodzeniach (vide Kuerten 2000-01) .
Usprawiedliwia Nas, fanów trochę fakt, że nie byliśmy na to przygotowani, wszak kibicować Rogerowi było nam tak przyjemnie, że przestaliśmy mieć do czynienia frazesem "znieść porażkę idola". Niemniej faktycznie lwia część reakcji to było coś po prostu strasznego, a apogeum tego stanu przyszło na czas fali krytyki PO WYGRANYM MECZU. To jest w ogóle trudno wytłumaczyć, a co dopiero obrzucać mięsem Mistrza po meczu 1 r USO, gdzie wiadomo było, że zazwyczaj gra na pół gwizdka, tym bardziej, że rywal to kelner, który i z takim Fedem nie ugrał więcej niż 6 gemów.
Oczywiście nie odcinam się o tego, sam nieraz wiodłem prym w swoich chorych narzekaniach i braku zrozumienia dla idola.

Już dziesiąty raz tłumaczyć mi się nie chce, ze mononukleoza to nie przeziębinie, a braków wywołanych miesięczną(!) przerwą w treningach,  nadrobić się w czasie sezonu, grając w turniejach, po prostu nie da.
Nic to jednak dla fanów(jak i antyfanów, wymagania tych ostatnich wobec Feda są wcale nie mniejsze, a może nawet i większe; co prawda ich ulubieńcy przez cale życie nie ugrają tyle, co Fed w tym żałośnym i beznadzienych sezonie, w którym się co krok kompromitował, ale to jakoś nie przeszkadza im w wypisywaniu różnorakich dyrdymałów), którzy już jakiś czas temu uznali, że 3 wygrane WS w sezonie to oczywiście standard i norma.

Racja. W marcu tyle mówiono - po takiej chorobie i miesiącu bez gry sezon jest raczej przegrany - wystarczył jeden dobry mecz z Ljubo w IW, żeby zapomnieć o dolegliwościach Rogera i znowu traktować Go jak cyborga Takie reakcje były dominujące podczas okresu gry na cegle. Tam bez przerwy narzekano. Porażka w Wimbledonie zabolała, ale już się na Federerem nie pastwiono, bo niby za co ? Zagrał jeden z najlepszych turniejów w roku, przegrał z najcięższym rywalem w superformie.
Wbrew pozorom takie porażki też dużo mówią - Roger po hańbie w RG, później walczył i poniósł kolejne 2 bolesne wtopy, ale w jakim stylu ! Znakomity mecz z Nadalem, heroiczny bój z Murrayem w Szanghaju - to było znakomite batalie, daj Boże każdemu zawodnikowi, aby w takim stylu, robiąc takie wrażenie, oddawał w ręce następcy indsygnia swojej dotychczasowej władzy.

Co gorsza wygłaszano( i wygłasza się do teraz) rozmaite mądrości ze śmiertelną powagą,  jako prawdę objawioną; co prawda jedno z drugim nie osiągnęło niczego w czykolwiek, ale oczywiście doskonale wie, jak to jest być przez ponad pięć długich lat najlepszym na świecie w wyniszczającej psychicznie i wymagającej fizycznie dziedzinie. Jakie potworne stresy tworzy mordercza mieszanka włanych marzeń i ambicji, oraz presja otoczenia... tak, to wiedzą doskonale.

Taa, do tych ponad 4 lat na szczycie należy dodać bolesne porażki w tym roku i to jakie one piętno musiało odcisnąć w psychice tego człowieka. Blamaż w finale Rg zszokował, a porażka w swoim Królestwie na Wimbledonie zabolała chyba najbardziej. Ponadto gładka porażka z Djoko w Melbourne, czy bolesne przegrane z Roddickiem i na IO z Blakiem, czyli zawodnikami których do tej pory ogrywał o każdej porze dnia i nocy. Jakby tego było mało przyszedł moment, w którym trzeba było pożegnać się z nr1.
Trudno powiedzieć, jak to wpłynie na Szwajcara. Może uwolni Go od ciężaru presji jaki dźwigał na swoich barkach, a może wręcz przeciwnie - rywale bez oporów będą chcieli Go ograć po raz kolejny.
Trudno jednak mówić tutaj o jakimś luzie psychicznym, bo po USO coraz głośniej zaczęto znów mówić o rekordzie Samprasa i myśl jak blisko jest Federer sprawia, że ludzie mogą "pchać" Rogera w kierunku tego sukcesu, czego robić nie wolno, o czym mówił sam zainteresowany tenisista.

Triumf Na Us Open był znakomity, to było coś co pokazało niezłomny charakter Rogera. Często zarzuca się mu brak serca do gry, woli walki, tutaj było widać coś innego. Nie spisał sezonu na straty, tylko uparcie pracował na nowojorski sukces i udało się! Przyznam szczerze, że po takim pasmie zawodów ( po relatywnie niezłej grze) będąc na Jego miejscu bym wziął chyba rok przerwy On ciągle trenował, pracował na sukces, z jednej strony robiąc to co naprawdę kocha

http://www.atptennis.com/1/en/2008news/ … lights.asp