Przerzuciłem tutaj Twój post Aś - Pan Wojtek też musi mieć na naszym forum miejsce na swoje mądrości.

Fajny wywiad. Facet otworzył mi oczy - ten Federer to cienias jakiś

Dla własnego zdrowia psychicznego, wolę pana Wojtka nie czytac. Niech szacunek jaki mam do niego za sukcesy, które osiągnął pozostanie nie zmącony tego typu wywiadami.

I po raz kolejny owy znawca doprowadza mnie do śmiechu.
1. Porównanie dwóch epok tenisowych jest żałosne. W trakcie tych 40-50 lat zmieniło się tyle co od epoki kamienia łupanego do teraz.
2.

Federer jest najszybszym, najlepiej poruszającym się tenisistą.

Nie zgadzam się zupełnie co do obu tych zdań. Federer porusza się dobrze ale do Nadala mu daleko.

3.

Jak, bo po odejściu Samprasa nie ma w czołówce nikogo, kto po serwisie szedłby do siatki, a tylko tak, szczególnie w Wimbledonie, można pokonać Federera. Szwajcar mógłby atakować, ale tego nie robi, bo już nie musi. Ma za rywali Nadala, Murraya i Djokovicia. Wszyscy grają z kontry, defensywnie, a ostatnia dwójka czasem nawet asekurancko. [...]Dla mnie bohaterem Wimbledonu był Roddick, bo grał najodważniej. Mógł nawet wygrać finał.

Właśnie było widać jak Roddick grał odważnie. Poza serwisem zachowawczo, z kontry, dawał popełniać błędy Rogerowi.

O tym jak pokochał tenis, o znajomości z Romanem Polańskim, o początkach kariery i dlaczego córki nie poszły jego śladem - opowiada Wojciech Fibak w wywiadzie dla "Magazynu Sportowego".


- Na podwórku grałem w piłkę ze starszymi chłopakami. Miałem do tego smykałkę, szybkie nogi, ale byłem filigranowy. I wracałem do domu poobijany. Kiedy przyszedłem raz z zakrwawionym nosem, ojciec powiedział: "Koniec, teraz tenis. Tam od rywala oddziela siatka, jest lepsze towarzystwo, chłopcy są na wyższym poziomie" (...).
- To ważne, żeby wybronić Romana z więzienia, choć z wyraźnym wskazaniem na winę. Boję się, żeby to się u niego nie skończyło zawałem albo nawet próbą targnięcia się na życie (...).

- Kiedy jako junior, 18-latek, pojechałem na Wimbledon i Roland Garros zobaczyłem, że moje jedyne marzenie to zostać tenisistą. Zainteresowanie mediów, trybuny pełne eleganckiej publiczności, gwiazdy kina, biznesu i sami tenisiści... Chciałem być częścią tego. Nie można sobie wymyślić lepszego zajęcia. Wygrywać, być sławnym, niezależnym, zarabiać na tyle dużo, by kupić dom i obrazy. Wymyśliłem sobie to wszystko już jako 18-latek. Spełniło się, kiedy miałem lat 23. Dopiero wtedy się przebiłem (...).

- Moje córki mieszkały w Paryżu w XVIII-wiecznym domu, chodziły do najlepszych szkół, były wożone przez kierowców, w Greenwich miały basen wewnętrzny, basen zewnętrzny. To osłabia motywację. Poza tym, jeżeli nie ma iskry bożej, to z dzieckiem trzeba dużo pracować, jak najwcześniej zacząć. Od naszych dziewczynek nikt tego nie oczekiwał. Często dzieci osób, które osiągnęły sukces, wpadają w tarapaty: alkohol, narkotyki, złe towarzystwo. Ja jestem dumny z córek, bo wyrosły na normalne dziewczyny.

Cały wywiad w piątkowym "Magazynie Sportowym" wraz z "Przeglądem Sportowym".

Aż pójdę do kiosku kupić i poczytać co tam pan Wojtek jeszcze powymyślał

http://www.sportowefakty.pl/tenis/2009/ … w-masters/

Orantes wspomina finał z Fibakiem w Masters

W grudniu 1976 roku miał miejsce największy finał w historii zawodowego polskiego sportu: Wojciech Fibak przegrał w Masters w Houston z Hiszpanem Manuelem Orantesem. Ten ma zupełnie inne od poznanianina wspomnienia z tego meczu.
Orantes pokonał Polaka 5:7, 6:2, 0:6, 7:6, 6:1. - Pamiętam, że miałem w tym meczu wiele problemów. Przegrywałem jednym setem do dwóch, a w kolejnym było 1:4. Musiałem to odwrócić - wspomina na antenie RadioMARCA.

Czwarty set przeszedł do historii polskiego tenisa. Losy meczu miała zmienić ponoć uwaga Kirka Douglasa ("nie przejmuj się Orantes, trudno, przegrałeś, ale podnieś głowę"), którą nagłośniono w hali. - On pobudził Orantesa do walki w niemal przegranym meczu - mówił po latach Fibak.

Numer jeden polskiego tenisa przyznaje, że gdyby nie niewinny wywiad ze słynnym aktorem, zdobyłby wtedy tytuł. - Sugerowano mi, by za ten incydent zaskarżyć organizatorów turnieju, ale główną przyczyną przykrej przegranej był mój pięciosetowy mecz z poprzedniego dnia z Vilasem - utrzymuje.

W fazie grupowej Polak wygrał z Orantesem. - To był dla mnie w ogóle ciężki tydzień, bo oprócz Fibaka musiałem pokonać takich zawodników jak Eddie Dibbs, Roscoe Tanner czy Harold Solomon. To była dla mnie wielka radość - przyznaje Hiszpan.

- Ważne, by tam być, bo wygrać w gronie takich rywali to naprawdę ciężka sprawa - mówi. W Masters wystąpił siedem razy. - To szczególnie trudny turniej dla Hiszpanów, bo rozgrywany jest na szybkich, twardych nawierzchniach - tłumaczy.

Pochodzi z Granady, rocznik 1949. Na rok przed Masters (1975) wygrał US Open. Przez 16 lat zawodowej kariery zdobył w sumie 33 tytuły w singlu i 22 w grze podwójnej. Był wiceliderem rankingu ATP. W 1967 roku wystąpił w barwach Hiszpanii w finale Pucharu Davisa przeciw Australii w Brisbane.

Na pytanie czy zgadza się ze stwierdzeniem, że Rafael Nadal jest najlepszym hiszpańskim tenisistą w historii, odpowiada: - Nie mam co do tego żadnych wątpliwości. Przemawiają za nim wyniki już w wieku 23 lat, a ile jeszcze przed nim. Mimo, że trudno jest porównywać epoki, to musimy zdać sobie sprawę, że dziś tenis jest o wiele bardziej wymagający niż kiedyś.

Pan Fibak mówi dużo, ale mało z sensem - lepiej tego nie komentować.

Właśnie teraz przeczytałem o tych 5-setach z Connorsem i nadal nie mogę się opanować

Ostatnio edytowany przez Fed-Expresso (25-11-2009 17:51:26)

Wypowiedzi pana Fibaka są irytujące, ale tutaj ma rację. Owszem jeden mecz mniej ale jakie ma to znaczenie? 1/8 to 1/8. http://www.atpworldtour.com/Tennis/Play … &m=s&e=580

Ostatnio edytowany przez Robert (25-01-2010 02:01:16)

Fibak dla eurosport.pl: Kubot jest pewny jak nigdy

- Łukasz z jednej strony ma już 27 lat, ale przecież to jest dopiero jego pierwszy sezon w czołowej setce rankingu. Psychicznie i fizycznie, to on jest młody. Nie ma za sobą dziesięciu lat podróży i wyczerpania, a teraz nabrał pewności siebie - mówi w rozmowie z eurosport.pl Wojciech Fibak.

Z Wojciechem Fibakiem, legendą polskiego tenisa, rozmawiają Krzysztof Srogosz i Piotr Kaszubski.

Po południu widzieliśmy świetny mecz w ćwierćfinale Australian Open. Jo-Wilfried Tsonga pokonał Novaka Djokovicia po pięciosetowym pojedynku. To dobrze dla Australian Open?

W pewnym sensie dla tenisa jest to lepiej. Francuz gra z polotem, finezyjnie, ale też często atakuje. Djoković natomiast gra podobnie jak Cilić, Murray czy tak jak inni. A Federer i Tsonga są wyjątkowi.

Po trzecim secie, którego Djoković wygrał 6:1, wierzył Pan jeszcze w Tsongę?

Ogólnie od początku meczu i przed jego rozpoczęciem liczyłem właśnie na Francuza. Djoković do tej pory nie pokazał w Australian Open nic wielkiego. Od dłuższego czasu nie prezentował się dobrze w ważnym turnieju. W Masters też rozczarował. Dlatego wydawało mi się, że faworytem jest Tsonga. Ale w związku z tym, że miał trudny mecz z Almagro w poprzedniej rundzie, jednak coś mogło się stać. Co się jednak okazało, że Djoković miał jakąś słabość, tak samo jak w meczu z Kubotem. Pojawiła się grypa żołądkowa i nagle to wyszło. Okazało się, że nie może grać w czwartym secie.

A to nie były przypadkiem jakieś wybiegi, usprawiedliwienia?

Właśnie Tsonga to zasugerował trochę po meczu, że Djoković już ma całą sporą historię takich numerów. Pamiętam choćby w pojedynku z Gaelem Monfilsem w US Open położył się na korcie i powiedział, że nie może dalej grać. Potem jednak wygrał to spotkanie w piątym secie. Także Tsonga miał w sumie rację, że protestował. Nie można sobie przecież zejść tak sobie nagle z kortu. Chyba, że jest jakaś rzecz wyjątkowa. Ale trzeba przyznać, ze trochę powrócił potem do gry. Okazało się jednak, że Tsonga ma potężną broń, czyli serwis i forehand.

W ćwierćfinale mogliśmy zamiast Djokovicia oglądać Kubota. Jak on był sobie poradził?

Uważam, że Tsonga mógłby mieć z nim pewne problemy, bo Łukasz lubi atakować. Z drugiej jednak strony, Polak mógłby się spalić psychicznie i mieć jakąś tremę. Kubot z jednej strony ma już 27 lat, ale z drugiej dopiero, bo przecież to jest dopiero jego pierwszy sezon w czołowej setce rankingu. Normalnie trzeba pograć w niej dwa, trzy sezony, aby nabrać takiego obycia i aklimatyzacji. No chyba, że jest się Borgiem, Willanderem czy Nadalem. Kubot wiekiem jest starszy, ale psychicznie i fizycznie, to on jest młody. Nie ma za sobą dziesięciu lat podróży i wyczerpania. Na tym poziomie to on jest świeży.

Niektórzy mówili, że lepiej, gdyby Łukasz skoncentrował się na deblu.

Ja tego nigdy nie mówiłem. Zawsze mówiłem, że powinien grać i jedno i drugie. Uważam, że debel pomógł mu w singlu, ale też w tej chwili jednak zarabia bardzo dużo w grze deblowej Oczywiście, że jeżeli gra się w jednym turnieju i to i to, to bardziej trzeba się koncentrować na singlu.

Teraz doszedł do czwartej rundy Australian Open.

To jest trochę wyrost. Wymarzony dla niego turniej. Ja mu oczywiście życzę sukcesów, ale może się okazać, że przed kilka najbliższych imprez nie będzie w stanie zajść tak wysoko. A to dlatego, że nie będzie rozstawiany i może szybciej trafić na trudnego rywala. Teraz spotkał się z Djokoviciem w czwartej rundzie, ale równie dobrze może stać się to w pierwszej. I tak może być przez następnych pięć turniejów wielkoszlemowych. Teraz miał wyjątkowo dobrze, że trafił na dwóch graczy nierozstawionych.

A co się zmieniło w Kubocie, że teraz gra tak dobrze?

Nabrał pewności siebie. To jest to słowo "confidence", które jest kluczem do sukcesów w tenisie. Na treningach jest tak, że wszyscy trafiają, grają świetnie, a później w czasie meczu już im to nie wychodzi. On nagle nabrał pewności siebie i w tym bardzo mu pomógł debel. Jego sukcesy w grze parami przełożyły się na to, co robi w singlu. Pomyślał sobie pewnie tak, że jeśli zagrywam takie serwisy, returny i woleje tutaj, to czemu nie mogę tego robić w singlu. I to się teraz przełożyło. Ja od dłuższego czasu twierdziłem, że gdyby Kubot i Przysiężny byli w tej pierwszej setce wcześniej, to już by tam odnosili sukcesy. Problemem jest jednak dostanie się tam. W ciągu roku wiele może się zdarzyć.

Teraz rywale mogą się bać Łukasza?

Na pewno go teraz doceniają. Myślę, że dużym komplementem dla Łukasza była postawa Djokovicia, który dobrze go zapamiętał po finale w Belgradzie w zeszłym roku. Wtedy Polak napsuł mu sporo krwi i teraz Serb potraktował Kubota bardzo poważnie. Był skoncentrowany i grał od początku tak jakby to było spotkanie z Murrayem czy Tsongą. On grał na 100 %., z najwyższym poświęceniem i skupieniem. Traktował Polaka jak jednego z najlepszych tenisistów świata.

W trzecim secie Kubot przegrał tylko 5:7. Później powiedział, że był chory...

Ja wierzę oczywiście. Ale u mnie to było coś takiego, że jak ja telefonowałem do domu z Argentyny, czy Tokio i mówiłem, że jestem chory, to ojciec odkładał słuchawkę i mówił do mamy: Wojtek na pewno wygra ten mecz. Bo ja się wtedy lepiej koncentrowałem i dawałem z siebie wszystko. Ojciec był zawsze spokojny, że jak Wojtek źle się czuję, to na pewno da z siebie wszystko. Także to różnie bywa z tymi chorobami.

http://www.eurosport.pl/tenis/australia … tory.shtml