Raddcik napisał:

Po co tyle rozgłosu , jak Rod będzie zdrowy, to szybko tam wróci.

Też tego nie kminie. Gorzej było 2 lata wstecz. Był tylko Roddick, Blake leciał na łeb, na szyję, Fish leczył kontuzję za kontuzją, a Dent nosił się z zamiarem końca kariery. A dziś amerykański tenis ma się całkiem nieźle. Owszem, daleko mu do dawnych tradycji (ale o tym się mówiło od dawna, że Roddicka w czubie nie ma kto zastąpić), ale Amerykanie w ilości wygranych turniejów w 2010 ustępują tylko Hiszpanom. Querrey 4 tytuły, Roddick i Fish po 2, Isner 1. 3 Amerykanów w Top-25. Nie ma sensu dramatyzować.

ATP And FedEx Announce New Global Sponsorship

The ATP and FedEx (NYSE: FDX) have signed a three-year agreement that brings FedEx on board as a new global Platinum Sponsor and Official Carrier of the ATP World Tour. The sponsorship will launch at the 2010 Barclays ATP World Tour Finals in November and extend through 2013.

In addition to global marketing rights, FedEx will become a sponsor of 17 ATP World Tour tournaments in 12 different countries. Reliable performance will be a prevalent theme across all activation and reinforced visually with FedEx brand exposure on court at tournaments spanning four continents and on ATPWorldTour.com, the world’s most popular website dedicated to tennis.

FedEx will develop an enhanced analysis of player match records providing fans with added information on player success and consistency on different surfaces, in pressure situations and against specific opponents. This information, along with player videos, polls and more will be featured in a new section on ATPWorldTour.com called the FedEx Reliability Zone.

“We are happy to welcome FedEx as a global sponsor of the ATP World Tour. FedEx is a recognised leader in sports marketing and we are proud that they have chosen the ATP World Tour for this major foray into international sports sponsorship,” said Adam Helfant, ATP Executive Chairman & President.

FedEx has an extensive history in sports marketing, with sponsorships of the PGA TOUR and the FedExCup, Joe Gibbs Racing, NFL, the French Open at Roland Garros, FedExField in Washington D.C., FedExForum in Memphis, Tenn. and a more than 20 year relationship with the PGA TOUR’s St. Jude Classic.

“The global nature of the ATP World Tour perfectly complements FedEx which serves customers in more than 220 countries and territories worldwide,” said Rajesh Subramaniam, FedEx senior vice president of International Marketing. “In addition to the core attribute of reliability, professional tennis and FedEx also share the characteristics of speed and precision.”

http://www.atpworldtour.com/News/Tennis … rship.aspx

Każdy gra poniżej oczekiwań, bo Federer zagrał w tym roku jeden dobry turniej (AO), a i tak nie były to fajerwerki. Takie pojedyncze wystrzały zawodników poziomu rozgrywek ATP nie poprawią. A Rafał wygląda w tej chwili naprawdę solidnie, więc ciężko będzie go zatrzymać. Wyjątkowo zawiedziony jestem Rogerem i Murray'em. O ile ten pierwszy robi się po prostu stary, słaby i nie ma sił ugryźć Nadala (mimo wielu prób, co świadczy o tym, że nigdy się już nie przełamie), to Andy jest piekielnie nierówny oraz nie potrafi wytrzymać presji otoczenia- tak jakby przerost oczekiwań nad samym efektem... W najbliższej przyszłości czeka nas niestety dominacja Hiszpana, w ostatniej części sezonu już raczej nic się nie zmieni, no chyba, że dominator dozna jakiejś kontuzji (z czego jest znany akurat w tej części sezonu), czego mu oczywiście nie życzymy.

Ostatnio edytowany przez Jules (14-09-2010 18:18:05)

Murray capable of usurping Nadal

Most of the time, when a player is confronted by Rafael Nadal, it appears to me as if he has no strategy and as if he's not giving his all to succeed.

It's like he already knows he's going to lose, is resigned to defeat and, worst of all, is helping Nadal's best abilities to shine through.

But even if very few of his opponents seem to believe it, Nadal isn't unbeatable and it annoys me to see the behaviour of his opponents.

He's still a human being, with strengths and weaknesses. He's not forever immune from a bad day either. Don't get me wrong; I'm fully aware of Nadal's great abilities in the game, of his fighting spirit and of him being a true champion.

But I want to see him confronted by players who are really going to make him struggle. Like a Robin Soderling at the French Open 2009, like an Ernests Gulbis in Rome this season, even if he lost, or like an Andy Murray at the Australian Open earlier this year.

There are a lot of tactics to explore against Nadal.

Playing Nadal is already like climbing Mount Everest, so heading into the match without weapons and being too shy to fight is pure recklessness. As I've said before there are very few flaws in the Spaniard's game, and on top of that he is improving month after month.

I want to see players pushing Nadal to his last defence. I want to see him struggling. If his opponents could push him to his limits, he'd improve even more because he'd have no choice in order to go on winning.

And we can always trust Rafa to find the answers he needs to remain the best player in the world.

If most players battled him with this kind of spirit, they would also improve a lot and would believe even more in their own abilities, as they would be more involved.

I was recently talking with a top 10 player who was complaining about Roger and Rafa's level of play, which was causing a loss of hope and was making them feel like they have lost before they even step on the court.

He was conceding to those two giants' superiority. The issue is that thinking this way means you're resigned to lose. It kills the fight before it has even started. At the end of the day, tennis is the biggest loser.

Andy Murray has all it takes to become a real rival of the Spaniard.

Murray is one of those who, in the years to come, could threaten, providing some adjustments, to dethrone Nadal.

He's one of the main contenders for Rafa because his game is one of the most complete. He's got a lot of weapons to oppose the Spaniard's domination.

In fact, that may even be his biggest issue; too many options are killing the choice, and ruining his best laid plans because everything is always possible.

The Scot needs a guideline. He has a huge technical background though; he knows how to speed up the game, and he can take the ball very early. He's a wonderful counterpuncher and can defend better than pretty much anyone else.

But he needs to add a very good serve and an outstanding return. And in order to challenge Nadal in the Grand Slams, he's still going to have to improve, something he hasn't done for two years now.

He's shown he is able to beat Nadal in big tournaments, but he still hasn't done it in the Grand Slams. With no other choice than playing very aggressive, inspired tennis, with a great diversity, he often ends up playing his best. But only when he's forced to.

Andy knows he's capable of playing this kind of game. But he doesn't always play that way. He often tries to push his opponent into making mistakes and he rarely dictates the game. When he does, it's in a really shy way. All those matches are messing up his game and don't let him grow into a naturally offensive player, one who hits the ball each time with the clear goal of being the boss on the court.

To challenge Rafa he has to build this game all year long, in all his matches. He has to train with this mindset, one of a player whose aim is to win the point and not to make his opponent lose it.

Andy has won a lot of matches by sitting on the fence. He keeps hesitating and fighting with himself when choosing between defending or attacking. His game has no clear identity.

And the issue is that when you face Nadal in a Grand Slam, you need to be confident enough in yourself, in your own game and your own style.

His current game isn't sufficient anymore because Nadal is stronger than him in this cat and mouse kind of game. Andy must now change his gameplan and prevent Nadal from getting into the baseline rhythm that he likes so much. Andy should try to serve and volley way more, to take the ball earlier and to hit harder. He should take his chances on all Nadal's second serves.

If he hopes to baet Nadal, he will have to master all of these areas of the game. Maybe even for five sets.

Andy has reached the limit with his current gameplan and if he is to improve, this is the road he should now follow.

http://uk.eurosport.yahoo.com/tennis/pa … ticle/624/

Słowo o młodych graczach. Dużo mówi się, że przyczyną braku młodzieży w czołówce jest większa "fizyczność" gry niż kiedyś. Ale przecież to właśnie młodzi gracze powinni cechować się dobrym przygotowaniem atletycznym, czyżby wszyscy adepci tenisa przeszli na dietę owocowo-warzywną?
Nie tak dawno to 18-20 latkowie wyznaczyli nowe standardy przygotowania fizycznego, Hewitt czy Nadal ledwie osiągnęli pełnoletniość, kiedy zaczęli zmiata z kortu starszych kolegów właśnie dzięki szybkości i wytrzymałości, a w przypadku Rafy także sile. Skoro w ścisłej czołówce jest szczuplutki i w dodatku dychawiczny Djokovic, skoro wspomniany Hewitt, już podstarzały, bez grama mięśni i po 4 operacjach wygrywa sobie Halle, to naprawdę żaden młodzieniec nie może osiągnąć, no bo ja wiem, 1/2 250 czy 500? Gdyby o wszystkim decydował poziom napakowana i wybieganie, Monfils byłby w Top 3, a nie ma go i nie będzie raczej.

Sam nie wiem do końca, skąd się wziął totalny brak młodych tenisistów w czołówce, słyszałem wiele opinii, skala podawanych przyczyn jest dość szeroka, od owej fizyczności obecnej gry, przez złe szkolenie nastawione na produkcję klonów umiejących dwa uderzenia na krzyż z baseline,  kasę, media, na Play Station i lenistwie współczesnej młodzieży kończąc; żadne z powyższych mnie nie przekonuje.

Twardy, męski tenis

Wśród triumfatorów Masters są prawie wszyscy gwiazdorzy tenisa, a Rafael Nadal wciąż czeka. W minioną niedzielę wpisaniu jego nazwiska na honorową listę stanowczo sprzeciwił się Roger Federer

Impreza ośmiu największych gwiazd sezonu była dotąd przekleństwem gracza z Majorki. Wypadał w niej blado, bo nie lubi kortów krytych i twardej nawierzchni, a przez zabójczy dla organizmu styl i coraz częstsze kontuzje jesienią był zazwyczaj cieniem samego siebie.

W tym roku zobaczyliśmy nagle innego Rafę. W miarę swobodnie wygrane trzy mecze grupowe, w najbardziej emocjonującym pojedynku turnieju półfinałowy sukces z Andym Murrayem, w finale odrobienie straconego do Szwajcara seta i katastrofa w secie trzecim.

Dwa lata temu w Paryżu Szwajcar został przez Hiszpana wbity w kort i nie zdobył w ostatnim secie nawet gema. Teraz panowie zamienili się rolami. Wyjaśnienie, dlaczego tak potoczył się ten ostatni mecz, wydaje się kluczowe dla zrozumienia całej rywalizacji w cyklu ATP. Zwolennicy stylu gry, jaki prezentuje Federer, zapewne wskażą na nadzwyczajną ochotę do gry i fantastyczną kondycję demonstrowaną w turnieju przez Szwajcara, jego agresję w ataku, rewelacyjny bekhend, jak zwykle za trudny dla przeciwnika serwis. Fani Nadala przytoczą z kolei informacje o wcześniejszych kłopotach Hiszpana z ramieniem, może przypomną historię jego kilku morderczych półfinałów, po których w meczu o tytuł ich idol nie dał rady się odbudować.

Londyński Finał ATP był taki jak cały sezon – widzieliśmy twardy, męski tenis, ale niestety mało epickich gier, poza półfinałem Nadal – Murray. Federer pod wodzą nowego trenera Paula Annacone’a wyraźnie się zmienił w porównaniu z wimbledońskim blamażem z Tomasem Berdychem. Znów przypomina samego siebie z najlepszych lat. Z Nadalem zagrał finał tak, jak powinien, czyli bardzo agresywnie.

Ale Hiszpan też robi postępy, które doprowadziły go do sukcesu w Wimbledonie, Australian Open i US Open. Ponieważ jest o pięć lat młodszy od rywala, za rok wszyscy mogą oglądać już tylko jego plecy.

http://www.rp.pl/artykul/60574,571985-T … tenis.html

Hiszpańska dominacja w ATP



W 2010 roku Hiszpanie zdobyli 20 tytułów, z czego siedem Rafael Nadal. Reprezentanci Półwyspu Iberyjskiego wygrali też rozgrywany na rozpoczęcie sezonu Puchar Hopmana.

Na początku stycznia María José Martínez i Tommy Robredo zdobyli dla Hiszpanii trzeci Puchar Hopmana. Wcześniej w nieoficjalnych mistrzostwach świata par mieszanych dwukrotnie triumfowała Arantxa Sánchez Vicario: w 1990 roku wspólnie z Emilio Sánchezem i 12 lat później z Robredo.

W cyklu ATP pierwszy tytuł dla Hiszpanii zdobył Feliciano López, który na początku lutego wygrał turniej w Johannesburgu w finale pokonując Francuza Stéphane'a Roberta. Tydzień później kibice tenisa na Półwyspie Iberyjskim za sprawą Fernando Verdasco (San Jose) i Juana Carlosa Ferrero (Costa do Sauípe) świętowali dwa triumfy. Ten pierwszy pokonał w finale Andyego Roddicka, drugi w decydującym meczu rozbił Łukasza Kubota.

Najwięcej tytułów Hiszpanie wywalczyli na kortach ziemnych (13). Ferrero poza Costa do Sauípe okazał się najlepszy
w Buenos Aires (tydzień po brazylijskiej wiktorii) i pod koniec lipca w chorwackim Umag. David Ferrer, który na zakończenie sezonu po raz drugi zakwalifikował się do Finałów ATP World Tour (wcześniej w 2007), swoją kolekcję trofeów powiększył o to wywalczone w Acapulco. Albert Montañés wygrał turnieje w Estoril i Stuttgarcie, Verdasco zwyciężył w Barcelonie, a Rafa Nadal triumfował w trzech turniejach rangi Masters 1000 (Monte Carlo, Rzym, Madryt) i w Roland Garros. W lipcu o dwa tytuły (szwedzkie Bastad, szwajcarskie Gstaad) wzbogacił się Nicolas Almagro.

Poza Lopezem i Verdasco na innej nawierzchni niż ceglana mączka triumfowali Nadal (Wimbledon, US Open, Tokio), Guillermo García-López (Bangkok) i Ferrer (Walencja). W całym sezonie odbyło się pięć hiszpańskich finałów. Dwa z nich miały miejsce w lutym: w Buenos Aires Ferrero pokonał Ferrera 5:7, 6:4, 6:3, a w Acapulco Ferrer wziął rewanż na Ferrero zwyciężając 6:3, 3:6, 6:1. W kwietniu w Monte Carlo Nadal rozbił Verdasco 6:0, 6:1, a w Rzymie lider rankingu
ATP pokonał Ferrera 7:5, 6:2. Na piąty wewnątrz hiszpański finał kibicom na Półwyspie Iberyjskim przyszło czekać do listopada, w halowym turnieju w Walencji Ferrer zwyciężył Marcela Granollersa 7:5, 6:3. W całym sezonie nie było miesiąca bez Hiszpana w finale, a jedynie w styczniu, marcu, czerwcu i sierpniu nie dali oni swojej ojczyźnie żadnego tytułu.

Obok Nadala na największe pochwały zasłużył Ferrer, który po raz drugi w karierze sezon ukończył w Top 10 rankingu ATP. W 2007 roku w Masters doszedł aż do finału, tym razem przegrał wszystkie grupowe spotkana (z Rogerem Federerem, Robinem Söderlingiem i Andym Murrayem). Oprócz Nadala najwięcej tytułów zdobył były lider rankingu ATP, mistrz Roland Garros 2003 Ferrero (trzy), który po raz drugi z rzędu, a w sumie po raz dziewiąty kończy sezon w czołowej 30 rankingu ATP. Feliciano López zwyciężając w Johannesburgu zdobył swój drugi tytuł (pierwszy wywalczył sześć lat
temu w Wiedniu). 30-letni Montañés swój pierwszy tytuł zdobył w 2008 roku w holenderskim Amersfoort, a w sezonach 2009 i 2010 wygrał po dwa turnieje oraz w tegorocznym US Open po raz pierwszy w karierze osiągnął 1/8 finału Wielkiego Szlema.

Pablo Andújar we wrześniu w Budapeszcie osiągnął swój pierwszy finał w cyklu ATP (przegrał z Juanem Ignacio Chelą). Granollers w Walencji zaliczył drugi finał (w 2008 roku wygrał turniej w Houston). Verdasco choć zdobył dwa tytuły sezon ukończył w kiepskim humorze, bo po osiągnięciu ćwierćfinału US Open w pięciu ostatnich turniejach wygrał tylko dwa z siedmiu meczów i nie zdołał się zakwalifikować do Finałów ATP World Tour, w których przed rokiem zagrał po raz pierwszy. Almagro od 2006 roku w każdym sezonie zdobywa co najmniej jeden tytuł (w sumie ma ich na swoim koncie
siedem), a w tym roku zaliczył swój drugi ćwierćfinał Roland Garros (pierwszy w 2008). García-López po ubiegłorocznym triumfie w Kitzbühel w tym sezonie wywalczył tytuł w Bangkoku oraz zaliczył finał w Eastbourne.

Ten sezon dla Hiszpanów był również całkiem udany w grze
podwójnej. Hiszpańskie pary zdobyły pięć tytułów, z czego trzy Marc López: jeden z Nadalem (Indian Wells) i dwa z Davidem Marrero (Estoril, Hamburg). W styczniu Granollers i Santiago Ventura triumfowali w Chennai, a García-López i Montañés w Dausze. Poza tym do zdobyczy Hiszpanów w grze podwójnej po jednym tytule dorzucili Granollers (Costa do Sauípe wspólnie z Urugwajczykiem Pablo Cuevasem) i Ventura (Monachium w parze z Oliverem Marachem).

http://www.sportowefakty.pl/tenis/2010/ … cja-w-atp/

Angry Fish slams leniency for Odesnik



Mardy Fish has lashed out at fellow American Wayne Odesnik after the South African-born player had his disciplinary suspension cut by the International Tennis Federation for "substantial help" for anti-doping officials.

Fish, ranked 16th, whose season ended prematurely in early October, called the decision in Odesnik's favour "a black eye for all of sport, not just tennis."

The angry American told USA Today: "He's a good player on enhanced substances. Let's see if he can be a good player without them,"

Odesnik was fined in Australia after vials of illegal human growth hormone were discovered in his luggage. He later received a two-year ban for his major infraction, later rolled back thanks to his "cooperation,"

The ITF is keeping a lid on information regarding the Odesnik case, only saying that he is providing "substantial assistance" to its anti-doping program, which is "ongoing."

The tainted player will be limited to lower-level events when and if he returns to the court due to a ranking which stands below 500 on the ATP. "I'm thrilled that I can return to the game and compete in the sport about which I am truly passionate," said Odesnik in a statement. "I've learned a lot during my time away from competitive tennis and I now have even a greater appreciation for what a privilege it is to be a professional athlete."

http://www.tennistalk.com/en/news/20101 … or_Odesnik

Ani słowa o Dżejmsie

Janowi chodziło chyba o Jamesowy zawrotny rekord w 5-setówkach.